HDYou: Community Stories

HDYou Community Stories is a series dedicated to sharing stories from the HD community for the HD community. We are excited to include blogs to that program which will allow young people to tell their story through writing rather than through videos. Explore more HDYou Community Stories here.

HDYou Community Stories is sponsored by Neurocrine Biosciences, uniQure, Teva Pharmaceutical, Roche, Wave Life Sciences and Griffin Foundation.

"داستان‌های جامعه HDYou" مجموعه‌ای است که به اشتراک‌گذاری داستان‌های جامعه HD برای خودِ جامعه HD اختصاص دارد. ما از افزودن وبلاگ‌ها به این برنامه هیجان‌زده‌ایم؛ برنامه‌ای که به جوانان این امکان را می‌دهد تا داستان خود را به جای ویدئو، از طریق نوشتار بیان کنند. داستان‌های جامعه HDYou را بیشتر در اینجا کشف کنید.

«داستان‌های جامعه HDYou» با حمایت مالی شرکت‌های نوروکراین بایوساینسز، یونی‌کیور، تِوا داروسازی، روش، ویو لایف ساینسز و بنیاد گریفین ارائه می‌شود.

An HDYO Ambassador's Story

داستان سفیر HDYO

I am 33 years old, and I live in the beautiful city of Isfahan, Iran. I am single and am seriously focused on my personal and professional growth.

Professionally, I am employed and am currently also studying as a DBA (Doctor of Business Administration) student. This challenge provides me with an exciting combination of practical work and academic study, allowing me to apply my knowledge in both theory and practice.

The experience of losing my father to Huntington's disease has cast a shadow of fear and profound anxiety over my life and my family's life. This fear is a constant presence, a persistent worry that other family members might also develop the disease.

This apprehension even influenced my emotional relationships. For years, it led me to avoid forming any serious attachments, driven by a desire to protect others from the possibility that I might be a carrier of the disease.

However, the onset of symptoms in my brother became a pivotal moment for our family. While it presented a new challenge, it also fostered an unprecedented level of empathy and unity among us, strengthening our shared sense of responsibility. This experience ultimately ignited in me a feeling that transcends personal concerns: a deep-seated commitment to support and feel responsible for others affected by this disease.

را است۳۳ ساله و اهل شهر زیبای اصفهان در ایران هستم. مجردم و به‌طور جدی بر روی رشد شخصی و حرفه‌ای خود متمرکز هستم.

از نظر حرفه‌ای، شاغلم و هم‌زمان به عنوان یک دانشجوی DBA (دکترای مدیریت کسب‌وکار) در حال تحصیل هستم. این چالش، ترکیبی جذاب از کار عملی و مطالعه آکادمیک را برای من فراهم کرده و به من این امکان را می‌دهد که دانش خود را هم در تئوری و هم در عمل به کار بگیرم.

تجربه فوت پدرم بر اثر بیماری هانتینگتون، سایه‌ای از ترس و اضطراب عمیق بر زندگی من و خانواده‌ام انداخته است. این ترس به‌طور مداوم در وجود ماست که مبادا سایر اعضای خانواده نیز به این بیماری مبتلا شوند.

این نگرانی حتی بر روابط عاطفی من نیز تأثیر گذاشته و سال‌ها باعث شد برای محافظت از دیگران، از شکل‌گیری هرگونه رابطه جدی دوری کنم، زیرا همواره این احتمال را می‌دادم که خودم نیز ناقل بیماری باشم.

با این حال، ظهور علائم بیماری در برادرم، نقطه عطفی در زندگی ما بود. اگرچه چالش جدیدی پیش رویمان گذاشت، اما در عین حال، همدلی و انسجام بی‌سابقه‌ای در خانواده ایجاد کرد و حس مسئولیت مشترکمان را تقویت نمود. این اتفاق در نهایت احساسی را در من برانگیخت که فراتر از دغدغه‌های شخصی است: یک تعهد عمیق برای حمایت و مسئولیت‌پذیری نسبت به سایر افراد درگیر با این بیماری

What is it like dating as a young person in 2025?

قرار گذاشتن و رابطه عاطفی به عنوان یک فرد جوان در سال ۲۰۲۵ چگونه است؟

In Iran, particularly in cities like Isfahan, the landscape of dating is full of contrasts and complexities. On one hand, traditional and familial norms are very strong, where relationships are expected to proceed with great caution, with the goal of marriage, and with the awareness and approval of families. On the other hand, the younger generation, influenced by globalization and the digital space, has developed different attitudes and expectations. This sometimes creates a generational gap and a hidden social tension.

From a personal experience perspective: For me,as a young woman, this environment can be very stressful. There is a dual pressure: the social pressure to start a family within a certain timeframe, and the fear of introducing a significant challenge like Huntington's disease into a partner's life. This has naturally made me very cautious in forming new relationships. My focus on my academic and professional goals has been, in part, a response to these challenges. Ultimately, this experience has taught me important lessons about prioritizing genuine values in life and the critical importance of complete transparency in deep relationships.

در ایران، به ویژه در شهرهایی مانند اصفهان، فضای قرارهای عاطفی پر از تضادها و پیچیدگی‌هاست. از یک سو، هنجارهای سنتی و خانوادگی بسیار قوی هستند و انتظار می‌رود روابط بسیار محتاطانه، با هدف ازدواج و با آگاهی و تایید خانواده ها پیش برود. از سوی دیگر، نسل جوان تحت تأثیر جهانی‌شدن و فضای دیجیتال، نگرش‌ها و انتظارات متفاوتی پیدا کرده‌اند. این موضوع گاهی منجر به شکافی بین نسل‌ها و یک تنش اجتماعیِ پنهان می‌شود.

از نظر تجربه شخصی: برای من به عنوان یک زن جوان،این فضا می‌تواند بسیار استرس‌زا باشد. یک فشار دوگانه وجود دارد: از یک طرف، فشار اجتماعی برای تشکیل خانواده در یک بازه زمانی مشخص، و از طرف دیگر، ترس از وارد کردن یک چالش بزرگ مانند بیماری هانتینگتون به زندگی یک شریک عاطفی. این موضوع باعث شده است که من به طور طبیعی در برقراری روابط جدید بسیار محتاط باشم. تمرکز من بر روی اهداف تحصیلی و حرفه‌ای، تا حدی پاسخی به این چالش‌ها بوده است. در نهایت، این تجربه برای من درباره اولویت‌بندی ارزش‌های واقعی در زندگی و اهمیت شفافیت کامل در روابط عمیق، درس‌های مهمی داشته است.

Can you share what some of your favorite and least favorite things are about dating?

آیا می‌توانی درباره برخی از چیزهایی که در مورد قرارگذاشتن بیشتر و کمتر دوست داری، صحبت کنی؟

Favorite Things: What I love the most is the opportunity for deep connection and getting to know a new person. Discovering shared interests, values, and life stories is incredibly fascinating to me. Moments of honest and transparent conversation, where I feel I can be my authentic self, are particularly valuable. Receiving support from my partner is very appealing to me; the ability to express my feelings without fear of judgment, and sometimes allowing myself to transform from that seemingly strong girl into one who can lean on someone else. Furthermore, the joy of shared experiences, even simple ones like a good conversation or exploring a new place together, is among the most appealing aspects for me.

Least Favorite Things: On the other hand,I dislike the ambiguity and unspoken pressures. The feeling that you have to act according to a set of predefined criteria (whether by society or the individual) can be stressful. Also, being judged based on appearance or a first impression, without getting a chance to show my true character, is unpleasant for me. I also really dislike being compared to others, as every individual is unique. Specifically, the anxiety surrounding the decision of when and how to bring up the topic of Huntington's disease adds a particularly challenging and difficult layer to this process.

چیزهای مورد علاقه: آنچه بیشتر دوست دارم،فرصت ارتباط عمیق و شناخت یک فرد جدید است. کشف نقاط مشترک، ارزش‌ها و داستان‌های زندگی یک نفر دیگر برای من بسیار جذاب است. لحظاتی که در آن صحبت صادقانه و شفاف جریان می‌یابد و احساس می‌کنم می‌توانم خود واقعی‌ام باشم، برایم بسیار ارزشمند است. حمایت شدن از سمت مقابل برایم جذاب است؛ اینکه بتوانم بدون ترس از قضاوت، احساساتم را بیان کنم و گاهی از آن دختر به ظاهر قوی، به دختری تبدیل شوم که اجازه می‌دهد به دیگری تکیه کند. علاوه بر این، لذت تجربه‌های مشترک ساده، مانند یک گفت‌وگوی خوب یا کشف یک مکان جدید با هم، برای من از جذاب‌ترین بخش‌هاست.

چیزهای کمتر مورد علاقه: در طرف مقابل،فشارها و انتظارات نامشخص را کمتر دوست دارم. این حس که باید بر اساس یک سری معیارهای از پیش تعریف‌شده (چه توسط جامعه یا خود فرد) عمل کنی، می‌تواند استرس‌زا باشد. همچنین، قضاوت شدن بر اساس ظاهر یا یک برخورد اولیه، بدون اینکه فرصتی برای نشان دادن شخصیت واقعیام داشته باشم، برایم ناخوشایند است. از مقایسه شدن با دیگران نیز بسیار بدم می‌آید، چرا که هر فردی منحصر به فرد است. به طور خاص، اضطراب ناشی از تصمیم‌گیری درباره زمان و چگونگی صحبت در مورد مسئله بیماری هانتینگتون، یک لایه چالش برانگیز و ناخوشایند اضافه به این فرآیند می‌افزاید.

What are your dating dealbreakers?

موارد غیرقابل گذشت شما در یک رابطه عاطفی چیست؟

General Dealbreakers: * Dishonesty: Lying or secrecy, for any reason, is unforgivable to me. Trust is the foundation of any relationship. * Emotional Immaturity: Someone who cannot manage their emotions properly or is incapable of constructive communication is not a suitable partner for me. * Disrespect: Any form of disrespect towards my values, interests, personal boundaries, or family is completely unacceptable. * Lack of a Plan for Personal Growth: I am strongly drawn to people who have a plan and passion for their personal and professional development. Since I am naturally prone to laziness, I have always preferred to surround myself with motivated and successful individuals from whom I can draw inspiration and chart my own path of growth by following their example. The absence of this drive in a partner is a significant drawback for me.

HD-Specific Dealbreakers: * Fear of Not Being Understood: My biggest dealbreaker is if the other person sees the disease as a ""taboo"" or cannot cope with the reality of living with a genetic condition. I need complete transparency, and if I feel the person cannot maturely accept this reality, a relationship becomes impossible for me. * A Judgmental Attitude: If someone judges me or my family because of this disease, or views it as a ""flaw,"" that is an absolute red line. * Lack of Responsibility: I am looking for a partner who is willing to be responsible in facing challenges when necessary, not someone who runs away from problems.

Ultimately, I am seeking a true partnership; a relationship based on mutual understanding, two-way support, and the complete acceptance of each other, with all our realities.

موارد غیرقابل گذشت عمومی:

· عدم صداقت: دروغگویی یا پنهان‌کاری، به هر دلیلی، برای من غیرقابل بخشش است. اعتماد اساس هر رابطه‌ای است. · عدم بلوغ عاطفی: کسی که نمی‌تواند احساسات خود را به درستی مدیریت کند یا در برقراری ارتباط سازنده ناتوان است، شریک مناسبی برای من نیست. · عدم احترام: هرگونه بی‌احترامی به ارزش‌ها، علایق، مرزهای شخصی یا خانواده‌ام کاملاً غیرقابل قبول است. · نداشتن برنامه برای رشد شخصی: من به شدت به افرادی که برای رشد فردی و حرفه‌ای خود برنامه و اشتیاق دارند، جذب می‌شوم. از آنجایی که خودم مستعد تنبلی هستم، همیشه ترجیح داده‌ام با افراد باانگیزه و موفقی احاطه شوم که بتوانم از آن‌ها الهام بگیرم و مسیر رشد خودم را با الگوگیری از آنان طی کنم. نداشتن این ویژگی در یک شریک عاطفی، من یک نقطه ضعف بزرگ محسوب می‌شود.

موارد غیرقابل گذشت مرتبط با هانتینگتون:

· ترس از درک نشدن: بزرگترین مورد برای من این است که طرف مقابل، بیماری را به عنوان یک "تابو" ببیند یا نتواند با واقعیت زندگی با یک بیماری ژنتیکی کنار بیاید. نیاز به شفافیت کامل دارم و اگر حس کنم فرد نمی‌تواند این موضوع را به طور بالغانه بپذیرد، رابطه برایم غیرممکن می‌شود. · نگرش قضاوتی: اگر کسی من یا خانوادهام را به خاطر این بیماری قضاوت کند، یا آن را به عنوان یک "نقص" ببیند، این یک خط قرمز مطلق است. · عدم مسئولیت‌پذیری: به دنبال شریکی می‌گردم که در صورت لزوم، حاضر باشد در قبال چالش‌ها مسئولیت‌پذیر باشد، نه کسی که در مواجهه با مشکلات فرار می‌کند.

در نهایت، به دنبال یک مشارکت واقعی هستم؛ رابطه‌ای که مبتنی بر درک متقابل، حمایت دوجانبه و پذیرش کامل یکدیگر، با تمامی واقعیت‌ها باشد.

How has HD played a role in your past, current and future relationships?

بیماری هانتینگتون چه نقشی در روابط گذشته، حال و آینده شما ایفا کرده است؟

In the Past: The possibility of this disease has cast a shadow over my romantic relationships.The fear of potentially passing on the gene and the burden I might place on a partner caused me to completely avoid any serious commitments. I isolated myself emotionally, believing it was the only way to protect both myself and others.

In the Present: At this stage of my life,I am learning to fully accept my authentic self—with all the possibilities and challenges associated with the potential of this disease. This acceptance motivates me to strive intensely for my personal and professional success, focusing on the aspects I can control. Although I still find it very difficult to talk about Huntington's in my family, even with my closest friends, and I tend to avoid it, I hope to gain more courage to open up about this part of my life as time goes on.

In the Future: Looking ahead,this genetic reality will guide me toward finding a true partner—someone who not only accepts this aspect of my life but is willing to stand beside me in facing whatever challenges may come. It will influence major life decisions, including family planning, requiring greater courage, patience, and thoughtful consideration from both of us. Ultimately, this journey with HD has already begun to add a unique depth and purpose to my relationships that I might never have discovered otherwise.

در گذشته: این بیماری مانند یک سایه بر روابط عاطفی من سنگینی می‌کرد.ترس از انتقال بیماری و بار مسئولیتی که ممکن بود بر دوش شریک زندگیام بگذارم، باعث شد از شکل‌گیری هر رابطه جدی به طور کامل اجتناب کنم. من خود را از لحاظ عاطفی منزوی کرده بودم، زیرا فکر می‌کردم این تنها راه محافظت از خود و دیگران است.

در حال حاضر: در این مرحله از زندگی،در حال یادگیری این هستم که خود واقعی‌ام را — با تمام احتمالات و چالش‌های مرتبط با این بیماری — به طور کامل بپذیرم. این پذیرش، به من انگیزه می‌دهد تا برای موفقیت شخصی و حرفه‌ای خودم به شدت تلاش کنم و بر چیزهایی که می‌توانم کنترل کنم، تمرکز نمایم. اگرچه هنوز هم صحبت در مورد بیماری خانوادهام، حتی با نزدیک‌ترین دوستانم، برایم بسیار دشوار است و از آن اجتناب می‌کنم، اما امیدوارم که با گذشت زمان، شجاعت و توانایی بیشتری برای باز کردن این بخش از زندگی‌ام پیدا کنم.

در آینده: نقش این بیماری در آینده برای من به معنای یافتن یک شریک واقعی است—کسی که نه تنها احتمال بیماری من را بپذیرد، بلکه بخواهد در کنارم و در برابر چالش‌های پیش رو بایستد. این بیماری بر تصمیم‌گیری‌های مهم زندگی، از جمله تشکیل خانواده، تأثیر خواهد گذاشت و شجاعت، صبر و برنامه‌ریزی عمیق‌تری را از هر دوی ما طلب خواهد کرد. در نهایت، این بیماری به روابط من عمق و هدفی بخشیده که شاید بدون آن هرگز تجربه نمی‌کردم.

How long into a relationship do you wait to share about Huntington's Disease and why?

معمولاً چه مدت پس از شروع یک رابطه، در مورد بیماری هانتینگتون صحبت می‌کنی و چرا؟

This is one of the most sensitive and personal aspects of my life. I don't have a rigid, fixed timeline for it, as it depends entirely on the depth of the connection and the level of trust that has been established.

The reason for this timing: My goal is not to hide the truth, but to ensure I share this information within the right context. If mentioned too early, it can overshadow everything before the person has had a chance to get to know the ""real me"" — beyond this label. If left too late, it might create feelings of deception or a breach of trust.

My thought process typically goes like this: I initiate this conversation when I feel the relationship has reached a point of being serious and potentially long-term, and we are both starting to talk about the future. At that point, this disclosure is not a frightening confession, but a transparent and responsible act to build a solid foundation for a potential shared future. It is the ultimate test of my partner's emotional maturity, capacity for empathy, and genuine commitment.

این سوال، یکی از حساسترین و شخصی‌ترین بخش‌های زندگی من است. یک قانون زمانی سخت و سریع برای آن ندارم، زیرا به عمق ارتباط و سطح اعتمادی که شکل می‌گیرد، بستگی دارد.

دلیل این تأخیر: هدف من این نیست که حقیقت را پنهان کنم، بلکه می‌خواهم مطمئن شوم این اطلاعات را در بستر درستی به اشتراک می‌گذارم. اگر خیلی زود مطرح شود، ممکن است قبل از اینکه فرد فرصتی برای شناخت «منِ واقعی» — فارغ از این برچسب — داشته باشد، همه چیز تحت الشعاع قرار گیرد. اگر خیلی دیر شود، ممکن است احساس فریب یا شکست اعتماد ایجاد کند.

فرآیند ذهنی من معمولاً اینگونه است: من این گفتگو را زمانی آغاز می‌کنم که احساس کنم رابطه به جایی رسیده که جدی و بالقوه پایدار است و ما هر دو در حال صحبت در مورد آینده هستیم. در آن نقطه، این اعتراق نه یک اعتراف ترسناک، بلکه یک اقدام شفاف و مسئولانه برای ساختن یک شالوده محکم برای آینده مشترک بالقوه است. این آزمایش نهایی برای سنجش بلوغ عاطفی، ظرفیت همدلی و تعهد واقعی طرف مقابل است.

If you do share about HD, what has the response been from the person you were (or are) dating?

اگر در مورد بیماری هانتینگتون صحبت کرده‌ای، واکنش طرف مقابل چه بوده است؟

My experience in this area has been very limited but profoundly meaningful. One person came into my life who had an extraordinary reaction. At first, after hearing about it, they took a few weeks of distance to process and come to terms with this reality.

But then they returned, and with complete courage and honesty, began talking about and seeking to understand this part of my life. Their approach was marked by genuine respect and empathy.

In the end, it was I who, because of my affection for them, ended the connection. I knew he had a strong desire to become a father, and I was afraid of the responsibilities and fears associated with the future. I didn't want to limit his dreams in any way or burden him with the weight of a difficult decision.

However, his respectful understanding and behavior will always remain memorable and admirable to me. This experience showed me that capable and kind-hearted people do exist, even if sometimes true love means letting go for the sake of the other person.

تجربه من در این زمینه بسیار محدود اما بسیار معنادار بوده است. یک نفر در زندگی من ظاهر شد که واکنشی فوق‌العاده داشت. در ابتدا، پس از شنیدن این موضوع، چند هفته ای فاصله گرفت تا بتواند این واقعیت را درک کرده و با آن کنار بیاید.

اما سپس بازگشت و با شجاعت و صداقت تمام، شروع به صحبت کردن و درک کردن این بخش از زندگی من کرد. برخورد او همراه با احترام و همدلی ناب بود.

در نهایت، این من بودم که به خاطر علاقه‌ای که به او داشتم، ارتباط را قطع کردم. می‌دانستم که او آرزوی بزرگ پدر شدن را دارد و من از مسئولیت و ترس‌های مربوط به آینده می‌ترسیدم. نمی‌خواستم به هیچ وجه رویاهای او را محدود کنم یا مسئولیت یک تصمیم دشوار را بر دوش او بگذارم.

با این حال، درک و رفتار محترمانه‌ی او همیشه برای من به یاد ماندنی و قابل احترام خواهد ماند. این تجربه به من نشان داد که افراد با ظرفیت و مهربانی وجود دارند، حتی اگر گاهی عشق واقعی به معنای رها کردن به خاطر علاقه به دیگری باشد.

How do you support your mental health while dating and being impacted by HD?

چگونه در حین قرارگذاشتن و تحت تأثیر بودن از هانتینگتون ، از سلامت روان خود محافظت می‌کنی؟

My mental health in this process is grounded in accepting the reality that I have a probability of developing this condition, not a definitive diagnosis. Since I have come to terms with and accepted this fact of my life, I fundamentally have no issue facing it within my relationships. My approach is based on a few key principles: * Focusing on the Present and What I Can Control: Instead of worrying about the future,I direct all my energy towards my life today – my academic progress, my career, and enjoying the connection I am currently in. This gives me peace. * Understanding the Two-Way "Right to Choose": I have deeply learned that every individual has the right to choose based on their own criteria and circumstances.It is a natural right. Just as I evaluate a potential partner based on my values and needs, I grant them the same right. If someone decides to part ways due to this probability, I view it as a "mismatch," not a personal rejection. This perspective significantly reduces the emotional burden of the situation for me.

Ultimately, this acceptance and mindset create a powerful filter for finding a compatible and mature partner, thereby protecting my mental health throughout this journey.

سلامت روان من در این فرآیند، بر پذیرش این واقعیت استوار است که من احتمال ابتلا به این بیماری را دارم، نه یک تشخیص قطعی. از آنجایی که من با این حقیقت از زندگی ام کنار آمده‌ام و آن را پذیرفته‌ام، اساساً مشکلی در مواجهه با آن در روابطم ندارم.

رویکرد من بر چند اصل کلیدی استوار است:

. تمرکز بر اکنون و چیزهای تحت کنترل‌ام: من به جای نگرانی درباره آینده، تمام انرژی خود را بر روی زندگی امروزم می‌گذارم - پیشرفت در تحصیل، حرفه‌ام، و لذت بردن از ارتباطی که در حال حاضر در آن هستم. این به من آرامش می‌دهد. . درک دو طرف و "حق انتخاب": من عمیقاً یاد گرفته‌ام که هر فردی حق دارد بر اساس معیارها و شرایط خودش انتخاب کند. این یک حق طبیعی است. درست همانطور که من بر اساس ارزش‌ها و نیازهایم طرف مقابل را ارزیابی می‌کنم، این حق را نیز برای او قائلم. اگر کسی به دلیل این احتمال، مسیرش را از من جدا کند، آن را به عنوان یک "عدم تفاهم" می‌بینم، نه یک طرد شدن شخصی. این نگاه، بار عاطفی موقعیت را برایم بسیار کم می‌کند.

در نهایت، این پذیرش و نگرش، یک فیلتر قدرتمند برای یافتن شرکتی سازگار و بالغ ایجاد می‌کند و از سلامت روان من در این مسیر محافظت می‌نماید.

Please share any additional thoughts you have on dating, romantic relationships, and HD.

لطفاً هر فکر دیگری در مورد قرارگذاشتن، روابط عاطفی و هانتینگتون دارید، به اشتراک بگذارید.

In my view, living with the possibility of HD has placed a unique lens on the concept of love and partnership. This experience has taught me that a real relationship transcends simple comfort and companionship; it's about radical honesty, profound empathy, and shared courage in the face of uncertainty.

On this journey, I've come to an important realization: dating and romantic relationships are just one facet of my life, not my entire identity. This perspective has actually motivated me to invest more strongly in other aspects of my life – including my career advancement, academic pursuits, and personal growth – and to excel in them. This balance not only strengthens my independence and self-confidence but also allows me to approach any potential relationship from a position of wholeness and strength, rather than neediness.

This reality reminds me that time is too precious to spend on a relationship built on an incomplete or idealized version of myself. Therefore, I've learned to embrace intentional vulnerability. Disclosing this reality, while frightening, becomes a powerful filtering mechanism in practice.

Ultimately, this journey has led me to redefine an "ideal partner." I am no longer looking for someone who offers a life without challenges, but for someone who, despite all potential challenges, chooses to stand by my side. HD is a heavy shadow, but it has imparted a depth, purpose, and clarity to my relationships that I might never have discovered otherwise.

به نظر من، زندگی با احتمال هانتینگتون، یک لنز منحصر به فرد بر روی مفهوم عشق و رابطه قرار داده است. این تجربه به من آموخته که یک رابطه واقعی، فراتر از راحتی و همراهی ساده است؛ این رابطه درباره صحبت کردن صادقانه، همدلی عمیق و شجاعت مشترک در مواجهه با عدم قطعیت هاست.

در این مسیر، من به یک درک مهم رسیده‌ام: توجه و رابطه عاطفی تنها یک وجه از زندگی من است، نه تمام هویت من. این نگرش در واقع به من انگیزه داده است تا در سایر جنبه‌های زندگی‌ام - از جمله پیشرفت شغلی، تحصیلی و رشد شخصی - با قدرت بیشتری سرمایه‌گذاری کنم و در آن‌ها بدرخشم. این توازن نه تنها استقلال و اعتماد به نفس من را تقویت می‌کند، بلکه باعث می‌شود هر رابطه احتمالی را از موضعی کامل و قدرتمندانه، و نه از روی نیازمندی، آغاز کنم.

این شرایط به من یادآوری می‌کند که زمان باارزش‌تر از آن است که صرف رابطه‌ای شود که بر پایه تصویری ناقص یا ایده‌آل‌شده از من بنا شده باشد. بنابراین، من به استقبال آسیب‌پذیری آگاهانه رفته‌ام. افشای این موضوع، اگرچه ترسناک است، اما در عمل به یک ابزار قدرتمند برای گزینش تبدیل می‌شود.

در نهایت، این سفر مرا به سمت تعریف مجدد از یک "شریک ایده‌آل" سوق داده است. دیگر به دنبال کسی نیستم که زندگی را بدون چالش به من پیشکش کند، بلکه به دنبال کسی هستم که با وجود تمام چالش‌ها، بخواهد در کنار من باشد. هانتینگتون سایه سنگینی است، اما به روابط من عمق، هدف و وضوحی بخشیده که شاید در غیر این صورت هرگز کشف نمی‌کردم.

HDYou Community Stories Playlist